'I may not be there yet, but I'm closer than I was yesterday....'
'Ik ben er misschien nog niet, maar ik ben dichterbij dan gisteren..'
Een tekst die voor mij op dit moment heel herkenbaar is en waar ik kracht uit put op de momenten dat het allemaal wat minder makkelijk gaat.
Ik heb lang getwijfeld of ik hierover op mijn blog zou schrijven, maar er niet over schrijven voelt als een soort ontkenning en dat stadium ben ik wel voorbij. Het vormt tevens een uitleg waarom het op mijn blog zo lang stil geweest is...
Ik stel me kwetsbaar op door hier over te schrijven, maar ik hoop dat mijn verhaal een ander wellicht een beetje kan helpen, vooral omdat het nog zo'n taboe lijkt te zijn wanneer je psychisch behoorlijk in de knoop zit, het onbegrip en de onwetendheid is helaas nog zo groot.
Mijn 'knoop' is een angststoornis waar ik al zo'n 18 jaar last van heb, last is misschien zacht uitgedrukt, het is een zware 'last' die ik dag in en dag uit met mij mee draag. In die 18 jaren zijn er diverse vormen van knopen langs gekomen, van angst om te eten waar anderen bij zijn of claustrofobie tot straatvrees. Het liefst zou ik je op dit moment vertellen dat deze tijd achter me ligt, dat het over is, dat ik weer normaal kan functioneren, dat ik de 'truc' heb gevonden om er van af te komen, jammer genoeg is dat nog niet het geval, mijn grootste knoop (van alle knopen..) op het moment is de straatvrees... Angst hebben om de straat op te gaan hakt er toch wel behoorlijk in, voor jezelf maar ook voor je gezin en omgeving en hoewel je zelf donders goed weet dat er geen reden is om bang te zijn, reageert je lichaam in alle heftigheid zodra je de eerste stappen buiten zet...
Wanneer je zelf nooit echt angstige gevoelens hebt gekend, is het maar moeilijk voor te stellen of te begrijpen hoe verlammend en angstig zo'n paniekaanval voelt. Dit blijkt ook wel uit de vele, wellicht goed bedoelde, reacties en adviezen die soms zo snoeihard aan kunnen komen. Het heeft vriendschappen gekost en pijn gedaan. Je kunt beter een gebroken been hebben, daarvan zien mensen dat je ziek bent en dat er tijd nodig is voor genezing en het niet iets is waar je gewoon overheen moet stappen of een pilletje voor moet slikken.
Ik heb nooit medicatie voor mijn klachten gebruikt, voor mij persoonlijk voelde dat nooit goed en ik zag daar de oplossing niet in. Sinds een aantal maanden begeleid de huisarts mij, hij is mijn klankbord en brengt mij het besef dat ik deze strijd aan moet gaan, dat de 'genezing' vanuit mijzelf moet komen. Hij is mijn stok achter de deur om door te blijven zetten, om de stappen te zetten die nodig zijn, al zijn ze nog zo klein.... ( het liefst race ik in een sneltreinvaart naar een 'normaal' leven, maar de ervaring is er al dat dat zo niet werkt..)
In gevecht zijn met mezelf vreet ontzettend veel energie, verstandelijk weet ik dat ik er niets is om zo bang voor te zijn, maar het brein is een ingewikkeld orgaan en het onder controle krijgen van je gedachten vergt heel veel oefening.
Ik voel me soms zo machteloos als ik voor mijn gevoel weer drie stappen terug zet doordat het weer minder gaat, het maakt me ook verdrietig omdat dit een strijd is die ik alleen moet voeren, niemand kan mij hier echt bij helpen, uiteindelijk ben ik de enige die het tij kan keren en dat voelt erg eenzaam.
Het klinkt misschien belachelijk dat ik wel een feestje zou kunnen vieren als ik 5 minuten langer buiten ben geweest, als ik 100 meter meer heb gelopen, als ik bij een angstaanval niet direct naar binnen ben gevlucht. Misschien klinkt het voor jou wel volkomen absurd dat ik er niet aandenken moet om 2 minuten voor een kassa te moeten wachten, dat een praatje op straat een ware verzoeking is, dat het naar school brengen van je kind onbereikbaar lijkt.....
In al die jaren ben ik rechtop blijven staan, heb ik keer op keer de strijd weer opgepakt, ben ik hem aangegaan en hoewel ik moe ben, het zat ben, weet ik ook dat ik niet stoppen kan, ik moet door blijven vechten!
Ik kan inmiddels wel spreken over voldoende ervaring in angstaanvallen/angststoornis en ik weet inmiddels ook dat ik het mezelf niet kwalijk moet nemen, dat ik niets minder dan een ander ben, dat ook ik er mag zijn, dat ik mijn gevoelens moet leren accepteren, want daarin ligt mijn kracht en ik hoop met de tijd ook mijn vrijheid....
Sinds dit jaar besef ik dat ik door het accepteren van mijn 'knopen' en mijn gevoelens er ook ruimte komt voor herstel. Het is niet langer een gevecht tegen mezelf, maar met de knopen in mijzelf. Ik mag voelen wat ik voel, het zijn maar gevoelens en als je ze voelt merk je dat ze komen en ook weer gaan.... net als de angstaanvallen... ze komen, maar gaan ook weer... hoe meer ik dit durf te voelen... hoe beter het gaat. Voor mij voelt dit als een stap in de goede richting, het is niet makkelijk, vreet energie en het is ook gewoon eng, maar te beseffen dat ik de kracht heb dit toch te doen... nou dat voelt gewoon 'stoer'.... (-:
Ik ga er dus weer voor, trek weer strijdlustig ten strijde en hoop ook de energie te vinden voor de dingen die ik leuk vind om te doen, zoals mijn blog en webwinkel!
Als laatste wil ik graag even zeggen dat ik het fijn vind dat je de tijd hebt genomen om mijn verhaal te lezen!
Irene ♥